YUFKA i. (Eski. Türk. yuvga – yuga) Oklava ile açılan yuvarlak ince hamur yaprağı. halk ağzı. Saçta pişirilen bir ekmek çeşidi. sıf. Ä°nce, abuk kırılır, dayanıksız: Geçiniz yukarı. Ama biraz durun da ben ineyim. Merdivenler yufka (Reşat Nuri Güntekin). Yufka açmak: Hamuru yufka durumuna getirmek: Öyle süratle yufka açıyor ki… ( Halide Edip Adıvar). Yufka […]DEVAMI

ŞERBET i. (Ar. şurb “içmek”ten şerbet) Meyve özü, su ve şekerle yapılan tatlı içecek: Bî-haberler şerbet-i râhat bilirler bâdeni / Biz hakîm-i vaktiz anı dökmüşüz kan bilmişiz (Fuzûli). Gümüş bir tepsi içinde ahududu şerbeti getirdiler (Ahmet Haşim). Derviş çömezi bir gümüş tepside gümüş kupalarla şerbet getirdi (Kemal Tâhir). Bâzı katı maddelerin sulandırılmış şekli: “Gübre şerbeti.” […]DEVAMI

EDEP – EDEB i. (Ar. edeb) insanın hatâya düşüp utanılacak şeyler yapmasını önleyen, yerinde ve ölçülü davranmasını sağlayan meleke, söz ve davranışlardaki ölçülülük, her hususta haddini bilip sınırı aşmama, terbiye, nezâket, zarâfet: Sükûtu, bilmediğinden değil edebindendir / Gerçi söylemez ammâ neler bilir âşık (Hızırzâde Said Bey’den). Edep insanın zînetidir. Edep, insanı nefsinin hevâsına uymaktan korur, […]DEVAMI