KÖK i. (Orta Türk. [Oğuzca ve Kıpçakça] kök “kök, menşe”) Bitkilerin, toprağın altında kalan ve topraktaki besi maddelerini emmelerine yarayan kısmı,cezr “Saçak kök.” “Kazık kök.” “Yumru kök.” Sızlatır bâzı saatler dayanılmaz bir acı / Kökü toprakta kalıp kendi kesilmiş ağacı (Yahya Kemal Beyatlı). Yaprakların, köklerin, otların çürümesiyle vücûda gelmiş bir nebâtî gübre… (Refik Halit Karay). […]DEVAMI

TAŞINMAK edilgen f. (DEVAMI

LUTFEN – LÜTFEN zf. (Ar. lutf‘un tekvinli şekli lutfen) Bir lutuf olarak, lutuf göstererek [kelimenin asıl anlamı bu ise de günümüzde az kullanılmaktadır.] “Ben bu bunu lutfen yapıyorum.” “Çocuğu lutfen affetti.” Kendisine hediye ettiği kurdelayı lutfen çıkarmasını ricâ etmişti (Ahmet Hamdi Tanpınar) Birinden bir şey istenirken nezâket sözü olarak kullanılır: (Süleyman Nazif’in) Abdülhak Å?inâsi’nin titizliği […]DEVAMI

FAZÎLET i. (Ar. fażīlet) Dürüstlük, iffet, nâmus, merhamet, alçak gönüllülük, yiğitlik, sadâkat, adâlet, kerem ve ihsan gibi ahlâkî meziyetlerin hepsine birden verilen isim, erdem: Ol zamanda fazîleti ve geniş bilgisi ile meşhur A’reç Mustafa Efendi, kadılıktan ayrılıp ders vermek yoluna heves etmekle ders vermeğe başlamış idi (Kâtip Çelebi’den Seç.). Onu sevmek için cinsî câzibe hâricindeki […]DEVAMI