AĞLEB sıf. (Ar. ġalebe “üstün olmak”tan aġleb) Çok (daha, en, pek) üstün, çok kuvvetli. Pek çok: Olanca varını orada telef ettikten sonra sürünmek, mîrasyedilerden ağlebin alnına yazılmış bir yazıdır (Ahmet Mithat Efendi). Şu kızın ağleb-i ahvâlini hikâye eylediniz, amma hüsnüne dâir bir şey söylemediniz (Ahmet Mithat Efendi) Ağleb-i ihtimal: En çok muhtemel olan, ihtimallerin en […]DEVAMI

DERSAÂDET i. (Fars. der “kapı” ve Ar. sa’ādet ile der-i saādet‘ten) “Saâdet kapısı” anlamına gelen kelime Osmanlı döneminde İstanbul için kullanılmıştır: Bu hâlini neûzubillâhi teâlâ Dersaâdet’çe bir vak’a hudûsuna hamlettim, sebeb-i kederini sordum (Nâmık Kemal). Turhan’ı İskenderiye’den Dersaâdet’e getiren vapur…(Ahmet H. Müftüoğlu).DEVAMI

AŞK (Ar. ‘işk) Bir kimse veya bir şeye karşı duyulan çok kuvvetli sevgi ve bağlılık, aşırı muhabbet: Aşk içre azâb olduğun ondan bilirim kim / Her kimse ki âşıktır işi âh u figandır (Fuzûli’den). Senin için aşk oduna yandım (Pir Sultan Abdal). Şiddetli istek, tutku: Çeliğe su vermek onun aşkıydı (Ömer Seyfeddin). Bizdik o hücûmun […]DEVAMI

ŞEHİT – ŞEHİD i. (Ar. şehādet “şehit olmak; şâhitlik yapmak”tan şehid) Allah yolunda ve din uğrunda savaşırken ölen kimse: Ecdâdından kırk iki şehit adı bilirim (Nâmık Kemal). Bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle berâber / Bizler gibi ölmüş o yiğitlerle berâber (Yahya Kemal Beyatlı). İstanbul’da bizim hayâtımız bu şehit türbelerinin etrâfındaki hürmetle başladı (Ahmet Hamdi Tanpınar). Vatan, […]DEVAMI