KÖK i. (Orta Türk. [Oğuzca ve Kıpçakça] kök “kök, menşe”) Bitkilerin, toprağın altında kalan ve topraktaki besi maddelerini emmelerine yarayan kısmı,cezr “Saçak kök.” “Kazık kök.” “Yumru kök.” Sızlatır bâzı saatler dayanılmaz bir acı / Kökü toprakta kalıp kendi kesilmiş ağacı (Yahya Kemal Beyatlı). Yaprakların, köklerin, otların çürümesiyle vücûda gelmiş bir nebâtî gübre… (Refik Halit Karay). […]DEVAMI

KERRAT i. (Ar. kerre‘nin çoğul eki -āt almış şekli kerrāt) Kerreler, defalar, kezler: Türkiye’den tanıdığım Kemal Hoca ki kendisiyle hacda da kerrat ile karşılaştık…(Ergun Göze). Kerrat cetveli: Çarpım tablosuDEVAMI

AŞK (Ar. ‘işk) Bir kimse veya bir şeye karşı duyulan çok kuvvetli sevgi ve bağlılık, aşırı muhabbet: Aşk içre azâb olduğun ondan bilirim kim / Her kimse ki âşıktır işi âh u figandır (Fuzûli’den). Senin için aşk oduna yandım (Pir Sultan Abdal). Şiddetli istek, tutku: Çeliğe su vermek onun aşkıydı (Ömer Seyfeddin). Bizdik o hücûmun […]DEVAMI